HOW TO SAY SORRY IN 400 WORDS

So maybe you've just grown tired, of my apologies, of me telling you I'll always do better next time. But you pretty know there are things that just could not fit right in your hands, right? Like lines that you force to go straight when they never could. They were born curves, I told you. But still, you believed in the possibility. Which in turn made me believe, too. And that's the exact point why I can't get over hating myself for disappointing you.


I can't say that freaking word because I know you might not believe me anymore. That word, that five-letter word you say when you unintentionally step on someone else's new white shoes, or accidentally break someone else's young, fragile heart for the first time. As much as I'd like to deny, I could feel something has changed between us, with the things that are usually just there and the you who was just usually yourself. But I'm giving this thought a benefit of the doubt by assuming two things: one, I'm just paranoid, and two, you're just busy. Busy enough to push me aside for the moment.


Oh yes, I'm big enough, to know what's right from wrong, and to know why and how things could have probably been right or wrong. "Probably." Because they are measured. You love numbers. I hate them. I hate measurements. I hate standards. I'm a scofflaw. And maybe that's why this line you envisioned could never really go straight. I am not them. If you could please stop thinking like everybody does.


I begged you to just quit, but still you go. And you remind me of that guy Eddie Vedder's singing about in "Off He Goes". I could offend you a thousand times over, you get tired, but you still believe. That's why I can't quit, too. Not just yet. Yes, maybe things have changed. But don't worry, I can go on like this. A simple "hello" will do, or perhaps a one-question one-answer type of numbered conversation. Enough to show people nothing happened. It hurts, but I know I caused this state in the first place. And it's actually better this way. I told you not to expect anything from me. I will just do it. But still, if the lines won't go straight, at least I once had this beautiful memory.


It's raining. I gotta go. #

ISA NGA PONG 2-PC CHICKEN AT DOUBLE CHEESEBURGER

Kapag binubuksan ko na ang baunan ko 'pag tanghalian, madalas kong makuha yung tanong na, "kumakain ka ba ng karne?" Bakit nga ba naman hindi ako matatanong, e kung hindi pechay o tokwa o puso ng saging ang laman ng baunan ko, ay isdang pinakuluan na may dahun-dahon pero mukha pa rin namang walang lasa. "Health conscious?" Di rin. "Muslim?" Lalong hindi. Eto na sasabihin ko na nga kasi.

Minsan siguro iniisip natin na 'pag kumakain tayo ng corned beef kunwari, yung baka na yun ay lumaki sa isang cute little red barn na puno ng dayami, tapos ginagatasan sila dun kung kailan sila nasa mood. Kasama nila ang mga manok sa isang parte ng farmhouse, kung saan tahimik nilang nililimliman ang mga itlog na gagawin nating sunny side-up at leche flan. But no. Sa dami ng Bon Chon at KFC at McDonald's sa Pilipinas at sa mundo, tingin mo ba ganun pa rin ka-relaks ang pagpapadami ng baka, manok, at kahit na anong hayop na pinagkukuhaan ng karne ngayon? Para mas masaya, panuorin mo 'to: Meet Your Meat.

Sa madaling salita, masyado nang mataas ang demand ng food supply dahil sa dami ng tao sa mundo. Kung hindi sila mamadaliing palakihin at patayin nang ganito, malamang kalahati na sa mundo ang nagutom.

Pero malamang marami naman sa inyo madidiri lang ngayon tapos bukas kakain na ulit ng litson. Ang sarap e, diba? Pero bukod sa usaping pangkalusugan at tamang pagtrato ng mga nilalang na may buhay, may isa pang matinding dahilan.

Siguro hindi mo namamalayan na sa bawat pagkain mo ng karne, isa ka sa mga taong nakikiisa sa paglaganap ng kahirapan hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo. Ano daw? Labo naman nun. OK. Babalikan natin ang mataas na demand para sa food supply. Meron tayong dalawang uri ng food supply: yung deretsong napupunta sa hapag, at yun namang ginagamit sa industriya. At dahil nga mataas ang demand ng industriya o yung para sa produksyon ng karne (kasama na mga fast food chains), ang food supply na dapat napupunta deretso sa hapag ng tao ay pinapakain sa mga hayop. At yung lupang dapat pinagtataniman ng gulay, nilalaan pa sa mas malaking produksyon ng karne. Kaya imbes na yung cassava na kinain sana ng isang pamilya ng magsasaka, pinakakain sa baka. In short,

1.) Busog yung baka. Yung parehong bakang gagawing cheeseburger maya-maya.

2.) Gutom yung magsasaka. O masyado nang mahal yung presyo ng cassava na nabili niya.

3.) Ikaw busog ka. Kasi may pambili ka ng cheesburger at quarter pounder.

Marami, napakarami pang dahilan para unti-unti na nating pwedeng itigil o bawasan ang pagkonsumo ng hayop sa hapag-kainan --- global warming, epekto sa kalusugan, atbp. Pero yan na siguro ang dalawa sa pinakasimpleng dahilan. Wala namang pumipilit sa 'yo, pero sa susunod na pipila ka sa McDo, isipin mo. Isipin mo lang naman. #

Para sa karagdagang detalye, maaaring bumisita sa: peta2.com 

NUNG MINSAN AKONG NAUPO

'Pag ba napagdesisyunan mo munang umupo at magpahinga, nag-aaksaya ka na agad ng oras?
Minsan kasi 'di ba parang napapagod ka rin? Yung gusto mo lang tumigil muna. Pwede rin namang may nag-udyok sa 'yo. Pero 'wag na natin palalimin. Basta minsan napapagod ka lang.

Basta? Hindi rin. Hindi naman basta tinatanggap ang dahilang 'basta.' Lahat daw ng nararamdaman, may tamang pinanggagalingan. Ang sa 'kin naman, bakit mo kailangang malaman? Kahit gusto mo, hindi ko ipapaliwanag. Hindi lahat ng bagay pinapaliwanag. Kaya kung ako sa 'yo, intindihin mo na  lang ako.

Intindihin? Hindi naman kasi lahat ng bagay nauunawaan eh. May mga bagay na mahalaga sa 'yo pero hindi naman sa 'kin. At may mga bagay na mahalaga sa 'kin na hindi naman sa 'yo. Ganun talaga ang mundo. Natural lang sigurong maghulaan ang mga tao.

Nahulaan mo na ba ang nararamdaman ko? 'Wag na. Pinapagod mo lang ang sarili mo. Siguro diyan ka na lang, tapos hayaan mo na lang din ako dito. Tatawagin na lang kita 'pag kakailanganin ko na talaga ng tulong mo. O sabihin na nating hindi ko lang talaga sigurado kung matutulungan mo 'ko.

Teka, iniisip ko kung anong tulong ba ang kailangan ko. Nasabi ko naman na eh. Kung hindi mo nakuha 'yun hindi ko na kawalan. May mga bagay na kailangan inuulit-ulit pero may mga bagay na kailangan mong tignan sa sarili mong mga mata para magkaro'n ng katuturan.

Ang hirap maghanap ng katuturan 'no? Minsan gawa ka nang gawa tapos mapapaatras ka bigla kasi wala naman pala siyang katuturan. Matitigilan ka tuloy. Bakit? Dahil kahit walang nagsabi, alam mong nasa katuturan ng mga ginagawa mo ang mismong katuturan mo bilang tao. Andun nga kaya?

Nung umupo ako, ikaw naman ang pinagod ko. Pasensya na ah. Ganun talaga. 'Pag ayokong mag-isip, uudyukin kong ikaw naman ang mag-isip. Siguro hindi kita mapipilit, o kung posible man, medyo matatagalan. Ano, kuha ba? Halika, hanap pa tayo ng mapapaupo. #


photo credit: ayladeeyosah

THE FIRE TREE

It must have slipped my mind
On the last edge of summer.
Pure awe for a vision foreseen
But now clutches from behind.

Your leaves are your flowers,
Trifling flames that race up
The little soggy green stalks
That hold your desires.

When did you turn crimson?
It must have been when,
Because no one could disprove,
Not a being was rational.

Who gave your guise of scarlet?
I muster it was them who,
As no logic can abjure,
Were consumed by the orthodox.

Make haste, fine fire tree!
Your diaphanous fragments of ruby
Race down in a soundless dance
Halfway a cold, windy June.

Though now burgundy, they still glow.
Wet greens will feed themselves,
Rubber wheels that tread on dry grays
Will perhaps be most perturbed.

It was a mess, yet for me it was beauty.
And I dare not impart a word ---
I will let your self stay beneath yourself
Until the next edge of summer pulls over. #

photo credit: LDLanham