SANA KATULAD PA RIN NG DATI

"Nung estudyante pa 'ko parang ang dali-dali lang ng buhay."
"Sa dati kong trabaho mas masaya ako sa ginagawa ko at sa barkada ko."
"Nung kami pa nung ex ko mas nakikita ko yung kahulugan ng buhay ko."

Hindi ba pwedeng bumalik na lang lahat sa dati?

Simple lang naman ang sagot. Nakaraaan na nga e. Ang mga tao, pangyayari, o bagay na dumadaan sa buhay natin, meron lang isang silbi o purpose sa isang pinili at pambihirang pagkakataon. Sa ayaw mo man o sa gusto, darating tayong lahat sa puntong kailangang tanggapin ang hangganan ng ugnayan natin sa mga 'to.

Hindi ko maitatangging hindi madaling dumating sa tinatawag nating point of acceptance. Nung bata ako ayaw na ayaw ko ng pagbabago. Umiinit talaga yung ulo ko at naaapektuhan yung ibang aspeto ng buhay ko. Nung Grade 4 ako nakatikim ako ng unang line of 7 sa report card dahil lang lumipat kami ng tirahan. Mukhang ewan, di 'ba? Pero nagbabago ang panahon. Tumatanda tayo. At kasabay ng pagtanda, may mga pangyayaring nagmulat sa 'kin at tinulungan akong tanggapin na pagbabago lang ang hindi mababago sa buhay natin. Sa Inggles, 'the only permanent thing in this world is change.'

Paminsan-minsan tinatamaan pa rin naman ako ng pagkainis sa mga biglaang pagbabago at sa paghahanap ng mga bagay sa nakaraan o yung tinatawag nating nostalgia. Yun kasi yung madali e, yung nakasanayan ko na. Dun ako kumportable. Hindi ko naihanda yung sarili ko sa pagbabago. Hindi ko akalaing may pwede pa palang magbago. Minsan natatakot akong may mabago dahil takot akong hindi ko alam kung paano haharapin yun, o kung kakayanin ko bang mabuhay kasama yung pagbabago na yun.

Pero diba, wala namang isang araw na magkapareho? Araw-araw, gumigising tayo nang hindi naman talaga nalalaman kung anong pwede nating harapin sa loob ng 24 oras na yun. Pero sa dami ng panibagong 24 oras na binibigay sa 'yo sa loob ng 20 o 30 o 40 na taon, buhay ka pa rin naman hanggang ngayon diba? May mga pagkakataon lang na kailangan nating masaktan para matuto o maging mas malakas, dahil hinahanda tayong tanggapin at pahalagahan ang mga darating pang mas magaganda at malalaking pagkakataon sa buhay mo.

Hindi kita sisisihin kung ilang taon na kayong break ng ex mo at hindi ka pa rin handang buksan ulit ang puso mo. O kaya naman ilang taon ka nang lumipat ng trabaho at tinatanong mo pa rin sarili mo ba't mo ginagawa yung ginagawa mo ngayon. O kung ilang taon ka nang malayo sa isang lugar at nagagalit ka pa rin pag naaalala mo yung masasakit na pangyayari dun. Pero ikaw rin ang pipili kung hanggang saan at kailan mo gustong kaladkarin ang mga pambihirang pagkakataong matagal nang dapat natapos sa buhay mo.

At gusto kong tapusin 'to sa pagbabahagi ng isang pambihirang palitan ng linyang hinding hindi ko makalimutan sa isang pelikula ni Mike Sandejas, ang "Tulad ng Dati":

Teddy: "Anong gagawin mo pag may isang bagay na nawala?"
Jett: "Hahanapin."
Teddy:"Pag di mo mahanap?"
Jett: "Papalitan."
Teddy: "Pag di mo mapalitan?"
Jett: "Kakalimutan."
Teddy: "Pag di mo makalimutan?"
Jett: "Tatanggapin." #

WHAT SCARES YOU?

Kung bakit kasi naimbento ni Google yung Pageviews counter sa Blogspot. O kung bakit ba kasi naisip ng mga tao na bilangin yung mga bagay na hindi naman nasusukat dapat ng bilang in the first place.

Ngayong araw na 'to nagdesisyon akong hindi nako magpo-post ng status sa FB dahil hindi naman nakikita ng mga tao yung buong kwento sa isa o dalawang linyang sasabihin ko. At ayoko ring sukatin ang effectivity ng mensahe ko sa pamamagitan ng bilang ng "Likes" dito. 

"Good Will Hunting". This 1997 movie classic which won then amateurs Matt Damon and Ben Affleck an Oscars for Screenplay never fails to make get me thinking, "What am I afraid of?" It's an easy question, but not for me. I'm not afraid of heights, of animals, of solitude, or of failure. I'm not even afraid to die, honestly speaking. But now that the question has come up once again, I think I know the answer --- I'm afraid I'm not recognizing my fears enough to push me to jump off the edge.

I started writing years and years back. Not professionally, but just a means to keep me sane. And I always thought, I should be responsible for every word I say. I don't exactly believe I can incite anybody to sedition, or invoke someone to quit her job just because of my "advise". But I wanna be on the safe side and filter. I filter every single sentence, phrase, or word that's being written down, to the point of what one of my colleagues tell me, being "cryptic". That's why I never called myself a writer. I was presenting you labyrinths, sometimes not being able to get to a clear point in the end. And sometimes, I fail to write a whole piece altogether just because I'm afraid the mere topic can taint my reputation somewhere. Or that my office management's going to judge me for whatever personal opinion I express. You see, the complication scares me, leading me to paranoid censorship, that's equally comparable to stealing away some truth. And to that, my friends, I greatly apologize.

I want to get to the point where the only holds that will bar me is that of true censorship (you know, sensitive subjects that aren't really to be discussed in public, as ethics would put it), and of course anything that can put me behind bars for libel. But right now, the fear is simply being fed by a number of complications --- personal matters that hinder people to pursue the very thing that they believe will make their lives more miserable, but more filled to the brim.

But whether or not I get to the point doesn't matter now. I remember one line from a Baz Luhrman re-mix back in 1998 --- "Do one thing everyday that scares you." You'll perhaps run out of things that will scare you eventually (imagine 365 things you are scared of in one year? not practical). Maybe it's more on using every single day to overcome that one thing that scares you. After which, let's find something else that will scare us. How'd you like that? #